ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Νάναι σά νά μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί
πρός έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στά χάη,
καί σένα τού καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει.

Και νάν' σάν κάτι νά μού λές, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τή ζώνη πού πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αύτός ο άνεμος τρελά-τρελά νά μάς σκουντά
όλο πρός τή γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο νά λές, νά λές, στά βάθη τής νυκτός
γιά ένα – μέ γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:
έξω απ' τόν κύκλο των νερών – στά χάη.

Κι όλο νά πνέει, νά μάς ωθεί αύτός ο άνεμος μαζί
πέρ' από τόπους καί καιρούς, έως ότου – φως μου –
(καθώς τρελά θά χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' τήν τρικυμία αύτού τού κόσμου . . .

Γιάννης Σκαρίμπας

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

αιθεροβάμων

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ

ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΓΙΟΥ

Χανω την ισορροπια
ο αγερας με τρυπα
φταινε κι οι κραυγες των γλαρων
σ εναν γκριζο οριζοντα
Οι αποστασεις με λυγιζουν
δεν υπαρχει επιστροφη
ειναι η αθωοτητα μου
μεσα στην καταστροφη..
Τι παθος...

νεραιδοξωτικα ( ΙΙ )

νεραιδοξωτικα ( Ι )

Μυστικος Κηπος

Οι ψυχές

ΠΟΙΗΤΩΝ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΚΩΔΙΞ

Οι ποιητές μιλούν με λέξεις αυταπόληκτες
φράσεις που δεν συμφέρουν στους κοινούς
είναι κυριότατα κατά, κι όταν υμνούν προσέχουν
ώστε συντόμως οι ίδιοι να ταπεινωθούν.


Οι ποιητές δεν ξέρουν μήτε ανάγνωση μη και γραφή
παρά μονάχα στίχους, αγνοούν τις αποδείξεις
και ζητούν εξόχως το αναπόδεικτο, το σκοτεινό
γιατί στο φωτισμένο κιόλας κατοικούν οι αποθηκάριοι.
Ζουν στο κενό, στο μαύρο κέντρο των πραγμάτων
εκεί που ο χρόνος καίγεται με μιά ταχύτητα φωτός.


Οι ποιητές οφείλουν πάντα να είναι μόνοι
ν' αντισκευάζονται τους νόμους και τη φύση
να καταργούν τις τέσσερες διαστάσεις
αν τούτο δίνει κάποιο νόημα στη μορφή τους.

Απαγορεύεται στους ποιητές η είσοδος
μέσα σε χώρους λιπαρούς και κοινοχρήστους
η μεταμφίεσή τους σε πτηνά κι αξιωματούχους
(οφείλουν πάντα να κυκλοφορούν γυμνοί)
και προ παντός απαγορεύεται η σιωπή τους
όταν οι άλλοι μασουλούν τη γλώσσα τους.


Κι απαγορεύεται το κρέας, το κρασί κι η συνουσία
χωρίς να κατακρημνισθούν σε στίχους
απαγορεύονται οι τιμές κι οι διατιμήσεις
απαγορεύονται οι ρομφαίες κι οι τριχοτομήσεις
απαγορεύονται σαφώς οι παραμαρτυρήσεις.
Αλλά το πιο παράδοξο, το πιο ιλαρόν
απαγορεύται στους ποιητές ο θάνατος.

Η ΠΕΙΡΑ ΚΑΙ Η ΠΥΡΑ, Εκδ. Κέδρος

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ (1922-1996)

ΣΦΕΝΤΟΝΑ

Αερικό

ΟΤΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ

ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ

Κάθε σου λέξη µια ευχή

Ονείρου φως ποιος σ’αντέχει ποιος
Κραυγή χαράς ποια φτερά φοράς και πάς
Μέσα µου πέρνα µη διστάζεις
Και ρίζωσε πριν φύγεις
∆είξε µου τ’ αύριο
Κάθε λέξη σου µια ευχή
Κάθε χρώµα στο βλέµµα σου
Ήλιος που βγαίνει µετά την βροχή
Σηµάδεψε και ρίξε
Πάνω στον καηµό φωτιά
Να βρω στεριά
Να βρω στεριά
Στης µνήµης τα χωριά
Να βρω στεριά
Να ρίξω άγκυρα βαρειά
Και τότε θ’ ανάψω βαθιά στην καρδιά
Φωτιά που θα µοιάζει σε σένα
∆είξε µου τ’ αύριο
Κάθε λέξη σου µια ευχή
Κάθε χρώµα στο βλέµµα σου
Ήλιος που βγαίνει µετά την βροχή
Σηµάδεψε και ρίξε
Πάνω στον καηµό φωτιά
Να βρω στεριά

Κύµα τ’ ουρανού

Κύµα τ’ ουρανού
Της φωτιάς τραγούδι ανείπωτο
Άκρη εσύ του γκρεµού
Θάλασσα του γυρισµού
∆έντρο εσύ της σιωπής
Κάτω απ’ τον ίσκιο σου ταξίδεψα
Ταξίδεψα και ζήλεψα
Τ’ άρωµα της βροχής
Μου λες- θα ρθείς κι όµως πάντα αργείς
∆ίψα µου και γη
Τ’ουρανού πηγή
Ποια παράξενη φυγή, γιορτάζει πάλι µες τα µάτια σου
Άνεµος είσαι και πας
Και την ψυχή µου σκορπάς